Skulkers


Skulkers zijn meesters in het verbergen, ze sluipen behoedzaam door de struiken, onzichtbaar, onhoorbaar. In het broedseizoen bewegen ze luidruchtig en opzichtig langs de grenzen van hun territorium, maar buiten de broedtijd willen ze zo min mogelijk opvallen en zoeken de dekking van begroeiing op.
  Tot de skulkers behoren allerlei soorten rietzangers en grasmussen. Zij plegen een aanslag op het geduld van vogelaars. Vooral zeldzame soorten wil je niet alleen horen maar ook graag zien, daar steek je tijd in. Niet zelden moet je tevreden zijn met een glimp, ook na uren van inspanning.
  Dit weekend ben ik met vrienden op Texel, een eldorado voor zeldzame skulkers. In de tuintjes van De Cocksdorp wordt al enkele dagen een juveniele sperwergrasmus gezien, die ik graag wil fotograferen. Ik kies positie bij een duindoorn waar ik hem eerder enkele bessen heb zien eten.
  Na meer dan tweeënhalf uur wachten, mijn lichaam is inmiddels over de hele lengte stram, zie ik links vlakbij beweging in een andere duindoorn. Geen vogel, alleen wat bewegende takjes. Een snavel, een iris, en weg.
  Tien minuten later weer beweging. Een stevige grijswitte vogel verschijnt, bij lange na niet vrij, maar ik zie meer dan je meestal van een sperwergrasmus ziet. De lichte veertoppen op zijn rug en de schubben op zijn stuit zijn goed te zien, net als zijn opvallend lichte iris. Ik kan drie foto's schieten, en weg is de vogel weer. En weg blijft hij.