Reuzensterns


Mijn verrekijker glijdt rustig langs de uitgebreide groep ringsnavelmeeuwen. Aan het einde knaagt er iets, een onbehagelijk gevoel. Alsof ik zojuist iets belangrijks heb gemist.
  Nogmaals zoek ik de groep af en een plotseling oranje geeft me een lichte schok - een reuzenstern.
  Onwillekeurig denk ik: ook hier! Behalve in Nederland zag ik ze op verschillende gelegenheden en plekken rond de Middellandse zee en fotografeerde ik ze succesvol in Australië. Ik neem me voor om thuis op te zoeken welke ondersoorten er zijn van deze wijdverbreide soort.
  De stern heeft het gezelschap van de meeuwen opgezocht om de nacht door te brengen. Slapen in een groep is vast veiliger dan alleen. Nu doorloopt hij zijn avondritueel: veren schikken, uitschudden en strekken. Hij heft zijn vleugels hoog boven het lichaam, strekt zijn nek naar voren en spert zijn bek wijd open in een langgerekte geeuw. Daarna kruist hij de zwarte vleugelpunten op zijn rug en steekt zijn snavel weg onder zijn vleugel.
  De volgende ochtend kom ik de vogel weer tegen terwijl hij eentonige baantjes boven de jachthaven vliegt en af en toe op prooi duikt. 's Avonds, als de ondergaande zon al het wit geel kleurt, vliegt hij nog steeds plichtmatige baantjes, maar nu op zee naast de jachthaven. Daar meldt zich nu een tweede stern met een kraaiachtig geluid, dat direct wordt beantwoord. Dat ziet er al veel gezelliger uit, twee reuzensterns.